Ne değildir?

İyilik değildir. Fayda alanı tatmin eder; iyilik ise vereni mutlu eder. Fayda kısa sürer. Mutluluk ise uzun. Fayda ölene kadardır. İyilik tasavvuru ise ölümden sonrasını da ihata eder. (Bkz. Mutluluk / Tatmin / Bonheur /Satisfaction / سعادة)

Nedir?

Mikro-ekonomide öğretilen kavramlar içinde en önemlilerinden biri “fayda” (ing. utility) . Bu fayda bireyin tüketeceği mal veya hizmetten elde edeceği memnuniyettir, tatmindir. Ama ekonomik fayda günlük hayattaki “faydalı” şeyler gibi değil her zaman. Meselâ bir paket sigara ekonomik olarak “faydalı”. Adam para verip satın alıyor ya; şeker hastası bile olsanız bir tepsi baklava size “faydalıdır”… Yersen!

Gayet normal. Ekonomik hesapla ağaç kesmek ve denizi kirletmek de “faydalıdır” yeter ki para getirsin. Ekonominin amacı insan sağlığını ya da çevreyi korumak değil ki! Özetle parası olan, satın alma niyetinde olan bir tüketici kendisi için piyasada ne satın alırsa o şey/hizmet o tüketici için faydalıdır. İntihar etmek isteyen için yağlı urgan “faydalıdır”. Kiralık katiller ve fahişeler de “faydalıdır”. Sefalet içindeki insanlar organ mafyasına böbreklerini satsalar böbrek fiatları düşer meselâ. Piyasa bu. Daima işler. Kalplere, doğum tarihlerine ve düşlere aldırmaz.

Piyasa bir makine. Renksiz, kokusuz, milletsiz, dinsiz, ilkesiz, yasaksız, mecburiyetsiz ve ahlâksız. Çünkü var olma sebebi ARZ ve TALEP‘i buluşturmaktan ibaret. Ekonomik anlamda “faydalı” olan her şey fiyatı ödendiğinde el değiştirebilir. Bunun için ne liberalleri ne de ekonomistleri suçlayamazsınız. Hani derler ya, “arz-talep meselesi”. Ama zannedilenin aksine ARZve TALEP birbirini dengelemez her zaman. Bu liberal bir dogma, liberalizme dair mitolojik bir inanç. Neden? Read the rest

… Bazı  gerçekler ve liberal yalanlar üzerine okumak için…

Liberalizm Demokrasiyi Susturunca

Halkın iradesi liberalizm ile çatışırsa ne olur? 2008′de başlayan ekonomik kriz sürmekte. Eğitim, sağlık ve güvenlik hizmetlerine ayrılan bütçeler kırpılırken batan bankaları kurtarmak için yüz milyarlarca dolar harcanıyor. Alın terinin finans kurumlarına peşkeş çekilmesini istemeyenler protesto ediyor. Ama batılı devletler polis copuyla finans sektörünü savunmaktalar. Ne oldu? Bütün nüfusun binde birini bile temsil etmeyen bankacıların çıkarları geri kalan %99.99′un önüne nasıl geçti? Alıp satma, üretip tüketme özgürlüğü nasıl oldu da halkı finans sektörünün kölesi yaptı? Mal, hizmet ve sermayenin serbest dolaşımı uğruna halkın iradesi çiğnenebilir mi? Okuyacağınız kitap demokrasi ile liberalizmin savaşı üzerinedir. Buradan indirebilirsiniz.

Banka Ordudan Tehlikelidir!

Atina’da, Roma’da, Madrid’de ve Washington’da artık halkın değil bankaların dediği oluyor. Batı’da demokrasi geriliyor, yeni bir düzen kuruluyor. Alıp satma özgürlüğü nasıl oldu da halkı bankaların kölesi yaptı?

İnsanî değerlerin değil maddî değerlerin hakim olduğu her toplum kendi arsızlığı altında ezilmeye mahkûm aslında. Thomas Jefferson, George Washington, Max Weber, Hannah Arendt, Karl Marx ve Alexis de Tocqueville’in eserlerinde ısrarla üzerinde durulan bir mesele bu. Zenginleşmeye ve para ile daha çok haz almaya odaklanan insanlar bencilleşiyorlar. Siyasetten, cemiyetin dertlerinden uzak, oy kullanmaya bile üşenen bir güruh çıkıyor meydana.

 Tam da bu yüzden Batı’da demokrasinin en büyük düşmanı batılı insan modeli oldu. Kendini özel hayatına hapseden, lüks tüketime, tatile, konfora odaklanan batılı insanlar politikadan uzaklaştılar. Bu refah toplumunun bireyleri diğer insanların dertlerine duyarsızlaştı. Para bu süreçte kutsallaştı. Yine bu yüzden bankalar ve bankacılar ilahlaşarak hukukun üstüne çıkabildiler.

İşte bu fikrî zemindir sermayeyi aşırı büyüten, savcıları, hakimleri bile etkisiz hale getiren. Bankacılarına söz geçiremeyen batı toplumları tıpkı 1980′lerde ordusuna söz geçiremeyen Türkiye’nin durumuna düştüler… Peki 2008 ekonomik kriz süreci nasıl gelişti? Krizi tetikleyen ve büyüten ne oldu?

Bize yansıtılanın aksine, 2008’de Amerikan emlâk sektöründen başlayan kriz öngörülemez bir felaket değildi. Yapılan düpedüz bir piyasa darbesi idi aslında. Tasarlanmış, planlanmış, yürürlüğe konmuş bir operasyon. Bu operasyonu yöneten insanlar daha 1980’lerde Batı adaletinin üzerine çıkmışlardı. Krizi frenleyecek yasal engelleri bir bir kaldırdılar, krizin küreselleşmesini sağlayacak mekanizmaları yine onlar kurdular. Yaklaşık 40-50 kişilik bir ekip. Kriz sürecinden zenginleşerek ve güçlenerek çıktılar. Banka kurtarma operasyonlarıyla halen zenginleşmekteler.

Elinizdeki 60 sayfalık bu e-kitap Batı’da demokrasinin gerileme sürecini sorguluyor:

1. Demokrasinin zayıf noktaları nelerdir? Bankalar nasıl oldu da halkın iradesini ayaklar altına alabildiler?

2. “Hukuk devleti” diyerek örnek aldığımız demokratik ülkeler neden bu Piyasa Darbesi‘ne engel olamadılar?
3. Askerî darbelerden yakasını kurtaran Türkiye’de hükümet Piyasa Darbesi ile devrilebilir mi?

 Buradan indirebilirsiniz.

… Müslüman görünüp Müslümanları vuranlar üzerine okumak için …

Fethullah Gülen’i iyi bilirdik

(Son güncelleme: Üçüncü sürüm, 28 Ocak 2014)

Türkçe Olimpiyatlarını ve Türk okullarını sevmiştik. Gözü yaşlı vaizin Amerika’da yaşamasına alışmıştık. 1980 öncesinde komünizme karşı CIA ile işbirliği yapmasına “taktik” demiştik. Fethullah Gülen aleyhine açılan davalardan birinin iddianamesinde“pozitivist felsefeye karşı olmak” ile suçlanıyordu. Biz de karşıydık pozitivizme. “Aferin” dedik, “bizdensin”.

Bugün gerçek şu ki Fethullah Bey’in ekibi manşetle, kasetle hükümet devirmeye çalışan, yalan haberle Türkiye’yi ve Müslümanları sürekli zora sokan çirkin insanların tahakkümü altında. Bizim sevdiğimiz, güvendiğimiz “küçük eller” ise koyun sürüsü gibi suskun. Medyada, devlet kurumlarında, emniyet ve adaletin içinde çeteleşme, ergenekonlaşma var. Gülen cemaati dünya ile uğraşmaktan ahirete vakit ayıramıyor. Gülen cemaati bir cemaatten başka herşeye benziyor.

Kitabın ilk yarısında Fethullah Bey’i ve ekibini öven, yapılan iyi işleri savunan, destekleyen makaleler bulacaksınız. Bugün yaşadıklarımızla birlikte değerlendirince can acıtan bir soru kendini dayatıyor bize: Fethullah Gülen ve kurmayları bizi baştan beri kandırdı mı? Yoksa “küçük eller” dediğimiz masum insanların  güzel teşkilâtı sonradan mı kokuştu? Kitabı buradan indirebilirsiniz.

Kaybedenler Klübü: Anti-demokratik bir muhalefetin kısa tarihi

T.C. kurulurken Hitler, Mussolini ve Stalin başrolleri paylaşıyordu. İki dünya savaşının ortalığı kasıp kavurduğu o korkunç yıllarda “bizim” Cumhuriyet gazetesi’nin faşizme ve faşistlere övgüler yağdırması bir rastlantı mıdır? Kemalistlerin ilâhı olan Atatürk’ün emriyle 80.000 Alevî Kürd’ün Dersim’de katledilmesi, Kur’an’ın, ezanın yasaklanması, imamların, alimlerin idam edilmesi, Kürtleri, Hristiyanları ve Yahudileri hedef alan zulümler de yine Atatürk ve onu ilahlaştıranlar tarafından yapılmadı mı?

Bu ağır mirasa sahip bir CHP ve Türk solu şimdilerde “İslâmî” olduğu iddia edilen bir cemaat ile, Fethullah Gülen’in ekibiyle ittifak içinde. Yobaz laiklerin, yasakların kurbanı olduklarını, baskı gördüklerini iddia ediyor bu insanlar. Ama bir yandan da alenen İslâm düşmanlığı yapan her türlü harekete hatta İsrail’e bile destek vermekten çekinmiyorlar. Tuttukları yol İslâm’dan daha çok bir ideolojiye benziyor: Gülenizm. Millî istihbarattan dershanelere, dış politikadan bankalara kadar her konuda dertleri var. Ama Filistin’de, Doğu Türkistan’da, Irak’ta, Suriye’de, Arakan’da zulüm gören Müslümanları dert etmiyorlar. Acayip…

Türk solu, CHP ve Fethullah Bey… Nereden geldiler? Nereye gidiyorlar? Elinizdeki bu kitap meseleyi tarihsel bir perspektifte ele almayı amaçlıyor.Buradan indirebilirsiniz.

Hükümeti devirmek isteyen birileri mi var?

4 Türk bankası çalışanlarını sömürmek, tüketiciyi kandırmak ve haksız rekabetten dolayı çok ağır cezalar yediler. Hemen ardından Türkiye tarihin en büyük anti-kapitalist ayaklanmasını yaşadık. Göstericiler “Sosyalist Türkiye” ve “yaşasın devrim” sloganları atarak orak-çekiçli pankartlar, Deniz Gezmiş posterleri taşıdılar. Tuhaf olan ise bazı bankaların ve holdinglerin bu ayaklanmaya destek olmasıydı. Anti-kapitalist göstericiler 20 gün boyunca İstanbul’un en lüks otellerinden birinde bedava kaldılar. Tuhaflıklar bununla da bitmedi. CNN, BBC, Reuters ve daha bir çok medya kuruluşu bir kaç sene önce, üstelik yabancı ülkelerde çekilmiş yaralı ve ölülerin  fotoğraflarını “Türkiye” diyerek servis etti. Tayyip Erdoğan’a destek için toplanan AKP’lilerin fotoğrafı CNN tarafından kazayla(?) “Ayaklanmış Protestocular” olarak yayınlandı.

Dünyada da tuhaf şeyler oldu:

• Türkiye ile neredeyse aynı anda Brezilya’da bir halk(?) ayaklanması başladı.
• Georges Soros’a ait ekonomi gazeteleri Çin ekonomisi hakkında aşırı kötümser haberler yaydılar.

“Kazalar” bu kadar çoğalınca insanlar ister istemez bazı şeyleri sorguluyor:

• Türk bankaları neden sermaye düşmanı, anti-kapitalist bir ayaklanmaya destek oldu?
• Acaba 2008 krizinden sonra kan kaybeden ABD ve Avrupa kaçan sermayeyi geri  çekmeye mi çalışıyor?
• Brezilya, Çin ve Türkiye Avrupa ve ABD’deki yatırımları çekmenin cezasını mı ödüyor?

Elinizdeki kitap bu sorulara ve darbe iddialarına cevap arıyor. Buradan indirebilirsiniz.

Çapulcular” ne istiyor?

Genel seçimler yaklaşırken başladı Taksim Gezi Parkı olayları. İnsanlar öldü, yaralananlar, tutuklananlar oldu. Taksim’deki sanat galerileri bile yağmalandı. Maddî zarar büyük: Yakılan otobüsler, özel araçlar, iş yerleri. Ancak hâlâ isyancıların ne istediğini bilmiyoruz. Taksim Dayanışma Grubu’ndan çelişkili açıklamalar geliyor. Polisi ya da göstericileri suçlamadan önce şunu bilmek gerekiyor: “Çapulcular” ne istiyor? Daha fazla demokrasi? Sosyalizm? Devrim? Darbe? Elinizdeki e-kitap bu sorulara cevap arıyor. Buradan indirebilirsiniz.

“… İslam devletini, Ortaçağ Hristiyan Avrupa’sından ayıran temel fark, sınırları içinde, ikincisinin aksine, İslam dışındaki değişik inançlardan çok sayıda halkın yaşamakta olmasıdır. Yanyana bir arada yaşama zorunluluğu, Ortaçağ Avrupa’sında mutlak olarak bilinmeyen bir müsamaha atmosferinin doğuşuna yol açmıştır. Bu müsamaha İslam’da, mukayeseli dinler ilminin ve şevkli bir irfanın doğuşunda ifadesini bulmuştur. İslam’ı kabul etmeler dışında, bütün bu farklı inanç grupları varlıklarını sürdüregelmişlerdir. (…) Bir Müslümanın, cizyesini ödemiş bir Hristiyan’ı zorla ya da kötü muamele ile İslam’ı kabule etmeye zorlaması ölümle cezalandırılacak bir fiil olarak görülmüştür. (…) Hanbeli ve Hanefi hukukuna göre güvenliği garanti edilmiş bir gayrimüslimin (zımmînin) hayatı bir Müslümanınki ile mutlak anlamda eşit sayılıyordu ki, gerçekten bu çok önemli bir prensiptir. (…) Hükümet gayrimüslim tebaanın ibadetine hiç bir zaman karışmadığı gibi sık sık kutlanan gürültülü Hristiyan festivallerini himaye ederdi. (…) 200/815 yılı civarında Halife Me’mun bütün tebaaya inançlara ve dini örgütlenmeleri konusunda tam ve mutlak bir hürriyet vermek istedi. Bu düzenlemeye göre hangi inançtan olursa olsun her topluluk, sadece on kişiden bile oluşsa, kendi dini liderini seçebilecek ve bu lider Halife tarafından tanınacaktı. Diğer büyük Hristiyan gruplar böylesi bir düzenlemeyi kabul etmediler ve en küçük dini azınlıkların bile kendi kendilerini idare etmesinin önüne geçmeye çalıştılar …” 

… Bu konuda okumak için…

Müslüman’ın Zaman’la imtihanı

Sunuş: Müslümanlar dünyanın toplam nüfusunun %20’sini teşkil ediyorlar ama gerçek anlamda bir birlik yok. Askerî tehditler karşısında birleşmek şöyle dursun birbiriyle savaş halinde olan Müslüman ülkeler var. Dünya ekonomisinin sadece %2-%3′lük bir kısmını üretebilen İslâm ülkeleri Avrupa Birliği gibi tek bir devlet olsalardı Gayrı Safi Millî Hasıla bakımından SADECE Almanya kadar bir ekonomik güç oluşturacaklardı. Bu bölünmüşlüğü ve en sonda, en altta kalmayı tevekkülle(!) kabul etmenin bedeli çok ağır: Bosna’da, Filistin’de, Çeçenistan’da, Doğu Türkistan’da ve daha bir çok yerde zulüm kol geziyor. Müslümanlar ağır bir imtihan geçiyorlar. Yaşamlarını şekillendiren şeylerle ilişkilerini gözden geçirmekle başlıyor bu imtihan. Teknolojiyle, lüks tüketimle, savaşla, kapitalizmle, demokrasiyle , “ötekiler” ile ve İslâm ile olan ilişkilerini daha sağlıklı bir zemine oturtabilecekler mi? Müslüman’ın Zaman’la imtihanı adındaki 204 sayfalık bu kitap işte bütün bu konuları sorgulayan ve çözümler öneren makalelerden oluşuyor.

İslâmcılık, Devrim ile Demokrasi Kavşağında

“[…] Hakikatin muhatabı insanlardır, devletler değil. Hakikat bir iktidar söylemi olamaz ve bir iktidara uyruklaştırılamaz. Nitekim şu anda İran rejimi devrimci niteliğini yitirdiği gibi, uyguladığı abartılı ve akıl dışı baskılarla da, insanları giderek İslam dışı arayışlara itmekte. Aynı şeyleri Osmanlı’da ve tersinden  Türkiye’de de yaşamadık mı?”

Böyle diyordu Ümit Aktaş kendisiyle yaptığımız röportajda. Müslümanlar “modern” bir dünyada Müslümanca yaşamanın yollarını arıyorlar Türkiye’de, iran’da, Mısır’da ve Avrupa’da, Amerika’da… Kâh demokratik yöntemler kâh devrimler, isyanlarla. Bu arayış bir çok faktörü hesaba katmayı gerektiriyor çünkü çok şey değişti 1400 yıldır: Teknoloji, ekonomi, toplumsal hayat.

Müslümanca yaşamak için devletin de “Müslüman” olması mı gerekiyor? Bu o kadar net değil. Çünkü İslâm’ın gereği olan “kısıtlamaları” insan en başta kendi nefsine uygulamalı. Adı “İslâmî devlet” konsa bile dinî mecburiyet ve yasakların kanun gücüyle uygulanması vatandaşı çocuklaştırıyor ister istemez. Dahası iyi-kötü ayrımı yapmak, iyiden yana tercih kullanacak cesareti bulmak gibi insanî güzellikler devletin elinde bürokratik malzeme haline geliyor.

21ci asırda Müslümanca yaşamak için İslâm’ın özüne dair olanı, değişmezleri koruyup son kullanma tarihi geçmiş geleneklerden kurtulmak kolay olmayacak. AKP’yi iktidara taşıyan fikrî yapıyı, Demokrasi – İslâm ilişkisini, İran’ı ve Milli Görüş’ü  sorguladığımız bu kitabı ilginize sunuyoruz. Buradan indirebilirsiniz.

Lisans eğitiminin hali perişan Türkiye’de; her yıl elindeki diploması dolayısıyla beklentileri çok yükselmiş ancak donanımı çok zayıf yüzbinlerce genç mezun oluyor üniversitelerimizden. Ama esas dikkat çekmek istediğim lisansüstü eğitimimiz. Çünkü onun durumu da lisan eğitiminden parlak değil. Lisansüstü eğitimine devam eden öğrencilerin çoğu “herkes yapıyor biz de yapalım, eksik olmasın” düşüncesiyle davranıyor. Az bir kısmı ise gerçekten hevesli ve gayretli. Ama onların da yine çoğunun hevesleri kursaklarında kalıyor. İçinde var oldukları toplumun önünü açacak fikir üretim merkezleri olması beklenen üniversitelerimizin, lisans eğitimi döneminde gerçekleştiremedikleri bu işlevlerini herhalde lisansüstü eğitiminde başarabileceklerine dair ümitleri de kısa sürede boşa çıkıyor, öğrencilerin. Belli bir zaman sonra “Prof.” unvanını alarak sıradan halkın “ermiş” gözüyle bakacağı genç akademisyenlerin, araştırma görevlilerinin büyük çoğunluğu herhangi bir memurun düşünce kalıpları ile hareket etmeye başlıyor; asgari şartlarını yerine getirerek akademik titrleri almak Read the rest

Ne değildir?

İnsanlara mutluluk veren bir özgürlük ve bolluk düzeni değildir.

Nedir?

American Way of Life vadesi sürekli ertelenen bir borç senedine benzer. Bu hayat tarzını seçen Amerikalı  kuşun gölgesine ok atan bir avcı gibi yaşar. İhtiyacı olmayan şeyleri almak için borçlanır ve bu borcu ödemek için sevmediği işlerde çalışır. Ömür boyu depresyon ilaçları kullanır, silahlıdır, aşırı şişmandır ve mutsuzdur. Amerikalı silahlandıkça korkar, yedikçe acıkır çünkü tatmin ile mutluluk arasındaki farkı bilmez. (Bkz. Derin Lügat Maddesi: Mutluluk / Tatmin / Bonheur /Satisfaction / سعادة ) Bu yanılgının kökleri Amerikan Bağımsızlık Bildirisi’ndeki (1776) “Life, Liberty and the pursuit of Happiness” ifadesine kadar uzanır.

Amerikalı ihtiyaçları ile arzuları arasındaki farkı bilmez, çocuk gibidir, her gördüğünü almak ister. Kolay borçlanma ve reklâm yüzünden bu arzu-borç-tüketim döngüsü bitmez. Zengin olmak da kesmez Amerikalıyı. Zenginliğini göstermek ister. Büyük araba, büyük ev,… Sorulunca maaşını şişirerek söyler. American Way of Life denen altın kafeste yaşayan Amerikalı bu kafesi sorgulamaktan acizdir zira konuştuğu lisan onun bu sorgulamayı yapmasını engeller. (Bkz. Derin Lügat maddesi: Amerikanca / American Language / اللغة الأمريكية )

Nefsinin kölesi olan Amerikalı üretme ve tüketme konusunda serbesttir ama bu serbestliği özgürlük zanneder. (Bkz. Hayvan Serbesttir, İnsan Özgürdür) Read the rest

…  Eğitim konulu makalelerden …

• Evrim Teorisi Okullarda Öğretilmeli mi? (Mehmet Yılmaz)
• Kan Sevgisini Öğretmek… (Cemile Bayraktar)
• 100 Temel Eser, Eğitim ve İdeoloji (Alper Gürkan)
• İletişim Fakültesinde yumurta atmak (İbrahim Becer)
• Okulda zorbalık ve intihar ilişkisi (Mauren Healy)
• İki Mustafa (Cemile Bayraktar)
• 19 Mayıs Militarizmi (Ufuk Coşkun)
• Eğitim mi şart, Okul mu? (T. Suat Demren)
• Topluiğne, Cop ve Bıyık (Takunyalı Topluiğne)
• Aileni mi seversin devletini mi? İmam-Hatipli Bireyin dramı (Okan Arslan)
• Dil bir oyuncak mıdır? (T. Suat Demren)
• Millî Eğitim, Millî Beyin Yıkama, Millî Endoktrinasyon (Ufuk Coşkun)
• Öğrenci değil eğitim kurumu sınıfta kaldı (Cemile Bayraktar)
• Zihinler Artık Fikir Mezarlığı Olmasın (Fatma Kopuz)
• Nefret Suçları ve Eğitimin Rolü (Ufuk Coşkun)
• 24 Kasım Öğretmenler Bayramı : Bir 12 Eylül icadı! (Bilal Sambur)
• Zihne tecavüz mü millî eğitim mi? (Haki Demir)
• Zayıflamak istiyorsan daha çok yemelisin (Mehmet Yılmaz)
• Atam’ın Öğretmenleri (Ece Arı)

Türkiye’de “Katılım Bankacılığı” olarak bilinen bankacılık türü tüm dünyada “Faizsiz Bankacılık” (Interest-free Banking) veya “İslami Bankacılık” (İslamic Banking) olarak isimlendirilmekte. Bu bankalar Türkiye’de 1980’li yıllarda ilk kurulduğunda “Özel Finans Kurumları” adını almış ve daha sonraki süreçte çeşitli yasal düzenlemelerle 2006 yılından itibaren “Katılım Bankacılığı” ismiyle anılmaya başlanmışlardır. Bu açıdan “Faizsiz Bankacılık”, “İslami Bankacılık” ve “Katılım Bankacılığı” genellikle birbirlerinin yerine kullanılabilen kavramlardır.

Özel Finans Kurumları, kuruluşlarından itibaren derli toplu, kendilerine ait güçlü bir yasal zemine sahip olamadılar. Bunun en önde gelen sebebi Türkiye’deki hâkim devlet ve siyaset geleneğinin faizsiz bankacılık konusuna mesafeli yaklaşımıydı. Bu yüzden Özel Finans Kurumları uzunca bir süre ilgili kamu otoritelerinin çıkardıkları kararname, genelge ve tebliğlerle faaliyetlerini yürütmeye çalıştılar. Kuruluşlarından sonra yaklaşık 20 yıllık süre zarfında yapılan çeşitli yasal düzenlemelerden sonra en son 2005 yılında 5411 sayılı Bankacılık Kanuna dâhil edilerek bankacılık sektöründeki üç bankacılık türünden biri olmuşlardır. Bu tarihten itibaren Türkiye’de finans sistemi içindeki geleneksel bankalar ile aynı Kanun içerisinde düzenlenmiş olmaları, hem belli bir güven sağlanmış hem de mevduat bankaları ile aynı rekabet ortamının bir parçası olarak eşit şartlarda faaliyet göstermelerine imkân tanımıştır.

5411 sayılı Kanunda açık bir biçimde kendilerine yer bulmaları ve yeni isimleri ile Katılım Bankaları güven ve tanınırlık sorunlarını önemli ölçüde çözmüş oldular. Aynı dönemden itibaren, daha önceki yılarda söz konusu olan siyasi atmosferin negatif etkisinden de kurtulan Katılım Bankaları Read the rest