Bana seslendiğinde ayaklarım kanat oluyor sevdiğim!

Hayaller ile gerçeklerin birbirine yakın dahi düşmediği anların arttığı sıcak günlerden yaşayamadıklarımızı düşleyerek yazıyorum sana; yeniden…

  Hayal nerede bitiyor gerçek nerede başlıyor kestiremediğimden garip bir ürküntü hissediyorum ve hiçbir şeyleri bilemiyorum. Tam vazgeçecekken, seni o göl kıyısındaki taş evin camından çiçeklerimizi sularken izleyebilme hayaline tutunarak yaşayabiliyorum ancak. Bir hayale tutuluyor da geçemiyorum; yine taş evin penceresi, yine gölün durgunluğu, yine seni oracıktan izleyebilme ihtimali, çiçekleri sularken… Bir hayale tutunuyor da yaşayabiliyorum ancak; sana kahve yaparken kahve kokusu, kuş sesi süzülen küçücük pencereden çimenler üzerinde gezinişini izleyebilme ihtimali… Bir de var ya, bir sesi düşlüyor da tutunabiliyorum ancak; bana seslenişini “Yanıma gelsene!” ayaklarım kanat oluyor, sana doğru, sevdiğim.

  Ben bu şekilde ayaklarım sana doğru kanatlanmış, o hayallere tutunarak yaşamaya çalışırken gün içinde hayaller gerçeklere karışıyor sıcak günler serin bir geceye varıyor ve oracıkta birleşiyordu. Bu saatlere varıldığında artık dayanamıyor gece bile seni özlüyordu, hayaller avutmaya yetmiyordu; ya ben ne yapsaydımdı? Taş evle ilgili tüm hayallerimiz bile bu anları atlatabilmem için yetmiyordu.

  İnan gece bununla da yetinmiyordu. Sessiz sabahları, yılgın öğlenleri, ıssız ikindileri, sensiz akşamları yaşarken, günlerden bir gün gece bana doğru eğildi ve “seni özlediğini” fısıldadı, sabaha kavuşmaktan başka bir ihtimâl bırakmadı. Âh insafsız gece, sabaha vardık vardık da kavuşturmadı. Âh insafsız gece, omuzlarımdan kanatlarıma yığıldı yığıldı da seni hatırlattı durdu, sanki aklımdan çıktığın bir an vardı? Sahi şimdi ben ne yapsaydımdı?

  Yaşayabilmek için sebebe ihtiyacım vardı ve gerçeklerin, acıtmayan acıların, dokunulamayan hayallerin birbirine karıştığı anlardan birinde “mutluluğun bir alegori” olduğunu hatırladım da yeniden şiir gibi anı düşledim. Şiir gibi anlar vardır ya hani; rüzgârın tebessüm ettiği bir kadının, omuzundaki şal düşecek telaşıyla birlik, ince bileklerini yora yora, naif elleriyle, sevdiği adama elma soyduğu anlar gibi mesela… Evet, böyle şiir gibi bir an, taş evin bahçesinde, iki ahşap sandalyede oturmuşuz, birbirimize doğru, topuklarımız çimleri okşarken, inceden bir kuş sesi, elma kokusu, senin sesin, bana doğru kanatlanıp da “Bir elmadan daha güzel olan tek şey, senin bana uzattığın bir elma.” derken… Derken ki o an, o âna tutunup da yaşayabiliyordum ancak.

  Tüm keşmekeş içerisinde tüm yaşamın içinde sen ve ben gibi birbirine imkânsızı olan herkesin hayaller ile tutunabildiğini fark ediyordum. Bu hayallerde buluşanlar ordusu en azından yalnız olmadığım hissi doğuruyordu. Bir başka yönüyle ise bu ordudan ayrılıyorduk zira hayallerde dahi “herkes gibi olmak” garip bir huzursuzluk veriyordu bana çünkü seni herkes gibi olmadığın için, beni herkes gibi bulmadığın için sevdiğini biliyordum. Bu “sen ve ben” üzerine düşünmeler bile “bizsizlikten” yıldığım anlarda tuhaf bir direnç sağlayabiliyordu bana.

  Tüm bu keşmekeş içerisinde işim gücüm düşmüyordu yakamdan, sana bakıyordum, bana bakıyordum ve hayata kalbimizle baktığımızda aynı noktada buluşabilirken, aklımızla baktığımızda çok farklı noktalara kaydığımızı görüyordum. Benim yıkıcı bulduklarımı, seni yapıcı ilan edebiliyordun. Bu ayrışma var ya bizim “imkânsızımızdan” çok daha yıkıcı olabiliyordu, sessiz hayallerim üzerinde.

  Yine de, her şeye rağmen, hemen her gün dünyanın bin bir köşesindeki ölümler parmaklarımın ucundan geçerken, yürekleri yakılan kadınlar, parmakları yakılan çocuklar, cesaretleri yakılan erkekler için zulmü yakarken arada ufacık bir zaman aralığında bir an bulup da seni düşünebiliyordum. Düşleyebiliyordum. O hayallere sığınabiliyordum. Oracığa sığabiliyordum. Oracıkta bir an dahi olsa seni sevebilecek kadar fırsat buluyordum. Ya sen? 

  Ben şimdi yapayalnız, o göle doğru, ayaklarım kanatlanmış sana doğru, seni düşlüyor ve düşünüyorum, dahası herkesten saklı saklı seviyorum; ya sen?

… Sanat üzerine e-kitap okumak için…

  Baudolino (Umberto Eco)  Suzan Başarslan

Yazınsal bir yapıt, “basit bir obje değil, çok yönlü anlam ve ilişkilerle tabakalaşmış bir niteliğin çok yönlü organizasyonudur.”* Bu organizasyonun incelemesi de kendisi kadar zor bir organizasyonu gerektirir ki, bu yüzden bir yapıtın incelemesi adına günümüze değin, birçok kuram ve inceleme yöntemi geliştirilmiştir. Bu makalede Umberto Eco’nun yazdığı Baudolino adlı romanın incelemesi Gerard Genette’nin “Yapısal Metin İnceleme” yöntemine göre yapılacak ve yapıt, üç düzlemde incelenecektir. Bakış açısı, anlatıcı türü, ana düşünce, eserin yazılış tekniği, dil… gibi sorunlara da değinilecektir. İncelemede Şemsa Gezgin tarafından İtalyancadan Türkçeye 2003′te çevrilen Baudolino esas alınacak, tespit ve yorumlar çeviri yapıttan yola çıkılarak belirlenecek ve ifade edilecektir.  İncelemeyi kitap halinde indirmek için buraya tıklayın

Derin Göz

  İnsan gözü daha verimli kullanılabilir mi? Aş, eş ve düşmanı gören Et-Göz’ün yanı sıra Hakikat’i görebilecek bir  Derin-Göz açılabilir mi? Sanatçı olmayan insanlar için kestirme bir yol belki de Sanat. Çukurların dibinden dağların zirvesine, Yeryüzü’nden Gökyüzü’ne…Sanat’a bakmak için çeşitli yapıtlardan, ressamlardan istifade ettik: Cézanne, Degas, Morisot,  Monet, Pissarro, Sisley, Renoir, Guillaumin, Manet, Caillebotte, Edward Hopper, William Turner,Francisco Goya, Paul Delaroche, Rogier van der Weyden, Andrea Mantegna , Cornelis Escher , William Degouve de Nuncques.

Peki ya baktığımızı görmek, gördüğümüzü anlamak? Güzel’i sorgulamak için çağ ve coğrafya ayırmadık, aklımızı uyaracak hikmetli sözlere açtık kapımızı: Mevlânâ Hazretleri, Gazalî Hazretleri, Lao-Tzû, Albert Camus, Guy de Maupassant, Seneca,  Kant, Hegel, Eflatun, Plotinus, Bergson, Maslow, … Buradan indirebilirsiniz.

Şiirlerim, Öykülerim / Cemile Bayraktar

İnsan ya zevkten yazar ya dertten yazar. Ama insan bazen dertli olduğunu kendi bile bilmez, derdini ve zevkini kendi yazar ama farkında değildir, derdini de, şevkini de bazen kendi yazmamışçasına, yazdığından okur, insanın kendinde bilmediği yansımıştır yazıya, insan dertten yahut zevkten yazarken herkes kadar kendini okur. İnsan önce kendi için yazar. O vakit yazdığı aynası olur. Buradan indirebilirsiniz. 

Kitap tanıtan kitap 3

İnsanları birleştiren, engelleri ortadan kaldıran bir eylem yazmak… ve tabi okumak. Heinrich Böll, Sadık Yalsızuçanlar, Jean-Paul Sartre, Leyla İpekçi, Samuel Beckett, Peyami Safa, Immanuel Wallerstein, Marilyn Monroe veya Baudelaire… Farklı ülkelerde yaşamış, farklı kaygılarla yazmış olsalar da bütün yazarlar bir iz bırakmak, günü gelince başka insanlarca okunmak isterler. Evet… Yazmak vermektir. Kitap tanıtan kitaplarımızın üçüncüsünü ilginize sunuyoruz. Buradan indirebilirsiniz. 

Söz yıkar şiir imar eder

İncitmeden söylemek istersin ama söz incitir bazen. Ağlatmak istersin bazen ama söz ağlatmaz. Bazen sesini sözle duyurmak istersin ama duyulmaz. Bazen birsindir, bin olmak istersin söz yetmez. Sözün söz; kelimenin kelime olarak kaldığı anlar bazen yetmez, bazen tam aksine düşer, öyle zamanların sihri sadece şiirdir… Tahran’dan, Washington’a; Beyrut’tan, Tokyo’ya; İstanbul’dan Şam’a; Paris’ten Kazablanka’ya; Filistin’den Keşmir’e kadar uzatabilir kollarımızı şiir, tel örgülere, mayınlı topraklara, kırmızı çizgilere mahkûm etmeden beşeri, uzanır uzanabildiğince…Buradan indirebilirsiniz. 

İnsan’sız Sinema Olur mu?

Elinizdeki bu kitabı Sinema’nın programlanmış ölümüne karşı bir direniş olarak görebilirsiniz. İnsan’dan vaz geçmeye yeltenen, Güzel’i, Sanat’ı,İnsan’ı kâr-zarar tablolarına sıkıştırmaya çalışan endüstriye “Hayır!” demenin nazik bir yolu. Sinema bütün “teknik” karmaşıklığına rağmen insansız olmaz. Sinema insanlar tarafından yine insanlar için yapılan bir sanattır.

Derin Düşünce yazarları izledikleri 28 filmi anlattılar. İnsanca bir perspektiften, günlük hayatlarındaki, iç dünyalarındaki yansımalara yer vererek… İran’dan Arjantin’e, Fransa’dan Afganistan’a, Rusya’dan Türkiye’ye uzanan bir yolculukta, İnsan’dan İnsan’a… Umulur ki bu kitap Andrei Tarkovsky, Semih Kaplanoğlu, Mecid Mecidi, Nuri Bilge Ceylan ile buluşmanın farklı bir yolu olsun… Buradan indirebilirsiniz.

Öyküler (Suzan Nur Başarslan)

“…Benim öyküm bir rivayetten ibaret, bu yüzden benden miş’lerle bahsediyor diğerleri. Beni, yaşamadığım sandıkları kocaman bir hayatı geri çevirmekle yargılıyorlar. Sorsalardı bana, derdim ki, beni yaşamadığım sandıkları kocaman bir hayatı geri çevirmekle yargılayanlara, evinden ayrılmayan/ayrılamayan, öyküsünü değil, hayallerini anlatır elbet, ya da masalları. Oysa bilmek yaşamak değildir her zaman, yaşamanın bilmek anlamına gelmeyeceği gibi her daim. Gözlerimde; bir şeyler yaşamış olanların, yaşamadıklarını sandıklarına olan o kendini beğenmiş, o her şeyi bilen bakışına rastlayamazsınız bu yüzden…” 

Son romanı Bela’dan da tanıdığınız DD yazarı Suzan Nur Başarslan’ın öykülerini derlediği bu kitabını ilginize sunuyoruz. Buradan indirebilirsiniz.

Kadınlar… Günümüzün Don Kişotları

Suzan Başarslan’ın dediği gibi “kadına dair söylenmesi gereken ne  kadar söz varsa erkeğin söylediği” bir dünya bu. Sadece söz mü? Yaşama hakkı bile. Bugün Çin’de ve Hindistan’da yüzbinlerce kız bebek daha doğmadan ultrason ile ana karnında görülüp yok ediliyor. Erkeklerin güç mücadelesinde kadınlar eziliyor. Cumartesi anası oluyor, cezaevlerinin önünde sıra bekleyen, şehit tabutlarının üzerinde ağlayan oluyor.  Şampuan veya otomobil satarken bedenini kullandıran, arka planda, silik, soyunan, tüketen, “figüran”… Kadınlara özne olma hakkını vermeyen erkekler mi yoksa bu hakkı alamayan kadınlar mı? Kadınlıklarını kaybetmeden, erkekleşmeden var olabilecek mi birgün kadınlar? 96 sayfalık bu kitapta Kadın’a ait kavgaları ve Kadın’ın kimlik arayışını sorguluyoruz. Buradan indirebilirsiniz. 

“Ötekilere” bakarken (Çeviriler)

“Ötekilerin” gözüyle dünyaya bakabilenler ilerliyor uygarlık yolunda. Geçmişte Bağdat’ı, Kurtuba’yı inşa eden, bugün ise Paris’i, New York’u, yaşatan “öteki” değil mi? Bugün içine kapanan ülkeler yine geriliyor. Dışa açılan, “ötekilerin” bilgisini, birikimini kendine katabilenler ilerliyor. Bu kitabın amacı da “ötekilere” küçük bir pencere açmak. “Almanlar, Amerikalılar, İranlılar, Filistinliler ve İsrailliler dünyada olup bitenlere nasıl bakıyor?” diye sormak. Çeviri metinlere adadığımız 125 sayfalık bu kitapta Ermenistan’dan tasavvufa, İran sinemasından Ateizme, Şeriat’tan Türkiye’deki Hristiyanlara uzanan çok değişik konularda çeviri metinler bulacaksınız.  Buradan indirin. 

Sanat karanlıkta çakılmış bir kibrittir…

 ”…Neden bir natürmorta iştahla bakmıyoruz? Tersine ressam “yiyecek-gıda” elmayı silmiş, elmanın elmalığı ortaya çıkmış. Gerçek bir elmaya bakarken göremeyeceğimiz bir şeyi gösteriyor bize sanatçı. İlk harfi büyük yazılmak üzere Elma’yı keşfediyoruz bütün orjinalliği, tekilliği ile…” 

Bu kitapta Derin Düşünce yazarları sanatı ve sanat eserlerini sorguluyor. Toplumdaki yeri, siyasî, etik ve felsefî yönüyle… Denemelerin yanı sıra son dönemde öne çıkan, ekranları, kitap raflarını dolduran eserlere (veya ürünlere?) dair eleştiriler de bulacaksınız. Buradan indirin.