PKK’lı da barışı istiyor
By my on May 30, 2013 in AKP, Barış, Devlet Terörü, Kürtler, PKK, Ulus-Devlet
“… Belkıs Kılıçkaya: Kürt halkının barış istediğini söylüyorsunuz. Onların talebi Kandil üzerinde bir baskı oluşturuyor mu?
Hasan Cemal: Oluşturmaması mümkün değil. Dağda olanların aileleri kardeşleri, şehirlerde köylerde yaşıyor .Savaşta en çok acı çekenler kürtler. Barış fikrine onların sahip çıkması gayet doğal. Bu gerilla için de PKK’li için de asker için de geçerli: Elde silah kelle koltukta savaşanlar için en kıymetli şey barıştır. Savaşta ilk ölecek olan onlar çünkü.
Belkıs Kılıçkaya: Sizin günlüklerinizden izlediğimiz kadarıyla kozmopolit bir grup, gençler, yaşlılar var, bir profil çalışması yapılabilir mi?
Hasan Cemal: Sağlıklı bir sonuç çıkarmak zor ama gençler çıkıyor dağa, 18 ve 20’li yaşlarda çıkıyorlar dağa. Bunlar üniversite terk, lise mezunu, lise terk, almanya ve fransadan gelme insanlar. Temel bir sorun var. Neden çıktın diyene Ben Kürdüm kürtlüğüm inkar edildi cevabı çok yaygın. Yaşadıkları var. Ana dilinde konuşmasına yasak konmuş, dayak yemiş kendi ana dilinde konuşunca. Bu travmayı atlatamamış pek çoğu. 90’lı yılların başından beri yaşananlar. Köy boşaltmalar, faili meçhuller, 12 Eylül ve Diyarbakır cezaevi dağa çıkışı besleyen kaynaklar…” (HaberTürk)
… Bu konuda okumak için…
Asimilasyon ile Şiddet Kıskacında Ulusalcı Kürtler (Kitap + Tartışma)
Süleyman Nazif (1870-1927) Batarya ile Ateş adlı kitabında şöyle diyordu:
“Benim dinim kinimdir… Irkına, vatanına, tarihine ihanet etmiş olan insanların ve milletlerin hiçbirini unutma Türkoğlu! Unutma ve affetme!”
Büyük travmalar, katliamlar ve yok edilme korkusu yaşayan toplumlar geçmişten ders çıkarırken affetmek ile acıları unutmak arasında fark göremiyorlar. (Bkz. PKK’lıları affetmek)
Etnik kökenimiz benliğimizin bir parçası, rengarenk insanlığımızın gerçek bir rengi. Ancak bu renk üzerinden yapılan bir baskı, bu renk “yüzünden” çekilen büyük bir acı sonucu diğer bütün renkler silinebiliyor. Bir başka deyişle IZDIRAPLAR ÜZERİNE YAPAY BİR KİMLİK İNŞA EDİLİYOR. Bir halka yapılabilecek en büyük kötülük bu belki de. Sadece Türk ya da sadece Kürt olmaya mahkûm edilen insanlar giderek insanlıklarını perdeliyorlar. Böylesi halklar ırkçılığa, her türlü şiddet çağrısına kucak açıyorlar. Zira duydukları kin ve nefret onları bıçak gibi bilerken bir yandan da tektipleşiyor, şeyleşiyor.
Bu korkunç dönüşümü Yahudilerde ve Avrupalı Ermenilerde görmek mümkün. Balkanlarda, Kafkaslarda Türk ya da Çerkes olma “suçundan” dolayı bizden önceki kuşaklar da bu şekilde eziyet gördüler. Ölenler bir kez ölürken hayatta kalanlar aşağılanma duygusuyla hergün öldü. Peki ya Kürtler?
“…PKK destekçisi Kürtler adeta hızla koşan bir adamın bir cam panele çarpıp yere yığılma duygusunu tekrar tekrar yaşayacaklar. Camın öbür tarafını görecekler ve camın öbür tarafında akan hayatı gözlemleyebilecekler, belki bedenen o hayatın içinde olacaklar ama ruhen hiçbir zaman o camın öbür tarafına geçemeyecekler. Hiçbir zaman kendilerini camın öbür tarafına akan hayatın parçası hissedemeyecekler…”
Böyle diyordu Emre Uslu. Haklıydı. Sadece Kürt olmak istedikçe Kürtlüğünü kaybeden bir kuşak yetişiyor. Tıpkı Türk ulusalcıları gibi geçmişten, gelecekten hatta kendi gölgesinden bile korkan bu insanlar şiddet için şiddet isteyen örgütlerin, partilerin elinde istenen her şekli almaya hazırlar.
Kürt aydınları kadar Türk aydınlarına da büyük iş düşüyor. İnsan olmadan “Türk” ya da “Kürt” olmanın imkânsızlığını halklarına anlatmak. Okuyacağınız bu kitap aydınların dikkatini tam da bu noktaya çekmek için hazırlandı: Asimilasyon ile şiddet kıskacı içindeki Kürt halkına… Buradan indirebilirsiniz.
2 Yorum
Yazan:Derin Düşünce (@DDGrubu) Tarih: May 30, 2013 | Reply
PKK’lı da barışı istiyor: http://t.co/SyNYXz2jem
Yazan:briket makinası Tarih: May 31, 2013 | Reply
istedikleri barış kendi şartlarının olduğu bir barış mı yoksa iki tarafnda ortak aldıkları kararları içeren bir barış mı