Yürüyüş ile Yürüyüş
By Suzan Nur Basarslan on Mar 1, 2011 in edebiyat, Kitap Sohbeti, Sanat, Sezai Karakoç
Sezai Karakoç’a ithaftır, kelimeleriyle örülü[1] kelimelerimle bir kolaj denemesidir…
Gözsüz görüyorum, ellerim tensiz, tutuyorum. Ayaklarım çıplak, yürüyorum. Yürüyorum. Ölüler kentinden yürüyorum şimdi başka bir kente, başka bir meydana. Çağrıldım, çağrı ölüm. Çağrıldım, çağrı doğum. Çağrıldım, çağrı adım. Törenleri ve şölenleri bırakıp ardımda, ağlayışları ve duaları, tahtadan sandalımı ve sürüklendiğim akıntının içindeki tıpkı kuru bir dal olan parçamı suya akıtıp, sudan toprağa, geride kalanlara toprak olarak ve o topraktan başka yaşamlara katık, yemiş olarak, çağrının peşindeyim. Birilerinin bahsettiği giden olarak anılacak olsam da birkaç kez; adım, geçip gidecek işte, geçip gidecek başkalarının anıları içinde, yitik hafızalarının köşesinde. Unutulmuş söz olacağım. Unutulmuş, hatırlanmayan, yitip giden söz.
Bir sözüm artık, bir kelime. Bir kelime. Mesih de kelimesi değil miydi onu yaratanın? Bu romanı yazan kim, kelime kelime dolduran, onu bölümlere ayıran, onu yazdıran ve okutan? Öyle bir roman ki bu; kurgusunda, kimi kelimenin kaderinde yitip gitmek, kimininkinde kalıcı olmak yazılı. Yitip gitmeyen kelimelerin sahibine çağrı, ilk kelimenin yazıldığı yere, ilk heceye, ilk harfe, ilk noktaya. Yitip giden bir kelime olarak, yitmesi muhtemel bir kelime olarak, yitip gidecek bir kelimeye yazgılı olarak… Kelimem hatalı yazılmış, komikmiş, gereksizmiş, ne önemi var; kelime olarak yoldayım, kelimelerle yoldayım, kelimelerle varmadayım kente. Kentlerin kentine. Aranızda henüz kimsenin görmediği. Görseniz okuyor olamazdınız bu kelimeleri. Görenler yok mu, var elbette, olmasa bilinir miydi kentin kendisi?
Yazılır mıydı kelimeler üstüne kelimeler yeniden ve yeniden.
Gidersem orada, annem ve babam karşılar mı beni, yorgun düştüğümde orada, uyuyakaldığımda, uyanma vaktim gelince, uyandırır mı birileri? Garip, yorulmak yokmuş orada, ya uyku? Uyku da mı yok?
Hep uyandırıldığım eski kentte, uyanmadığın an dediklerinin aslında uyandırılma olduğunu anlatabilir miyim? Anlatabilir miyim uyanmadığın an değildir ölüm, ölüm uyandığın andır diye. Bilmem.
Bütün mutlulukları ‘habersiz olmak’ olanlara, düşünmeyenlere, çeşmesiz kalan ve susuzluktan çatlayan yolculuğumun, sevda sözlerinin aldatışından farklı ama başka bir sevda yolculuğu olduğunu ve bunu anlatacak kelime bulmada zorlandığımı anlatabilir miyim?
Parçalarımı bıraktığım sizlerden toplama günü geldiğinde, her bir parçam İbrahim’e sunulan kuşun parçaları gibi birleştirildiğinde, hazını ve lezzetini sunan dünyanın özlemi içimi sardığında, bu birleşmenin vakti yeniden geldiğinde, yani meydana çağrıldığımda, nadi borusunu öttürdüğünde, ses beni uyandırdığında, annemin kalk, uyan diyen sesini başka bir ses aldığında, yani meydana yürüdüğümde… Buluşmak ister miyim, geride bıraktıklarımla, önden gidenlerle?
Bir buluşmayı neden arzulamayayım bir daha? Neden bir daha susamayayım baba, anne, kardeş yüzüne. Ölmek, ağacın yaprağının dökülmesi midir? Çiçeğin düşmesi midir? Ağacın kökü ne olmuştur? Yemiş ve tohum hangi dünyadadır? Bütün iş, öldükten sonra bile ülküyü yitirmemekte; nasıl, akşam uyurken sabah kalkıp sürüyü çobana götüreceksin, bunu biliyorsun çocukken, böyle bir ülkün var senin.
Sen bundan bir fayda umuyorsun. Veya anne, baba korkusu ve sevgisiyle bunu yapıyorsun. Onun gibi ölürken de uyanış ülküsünü kaybetmemişsen, “diriliş”ten haberliysen, ta meydana çağrılacağın ana kadar, hep uyanacaksın, hep uyandırılacaksın. Hatta ölüm, bu çağrışın ilk anı, ilk pıhtısı, kabuğun ilk delinişi… İlk yargı türküsü. İlk fizikötesi çene.[2]
Kuru dalım akıntının içinde; çiçeğim ve yapraklarım ölmeden evvel döküldü, ölüm kuruyan dalımın parça parça suya akması. Sudan toprağa. Kelimelerim tohum ve yemişim. Kökü buraya ait olmayan. Burada saçtığım orada ellerimde olur mu peki? Yeşillenir miyim, renklenir miyim çiçek çiçek, yaprak yaprak, dal dal yeniden?
Sabah uyandığımda, ölümün sabahına uyandığımda, sürümü, parçalarımı, kelimelerimi alıp götüreceğim. Götürmek isteyeceğim aslında, kimi benimle kalırken, kimi daha geç ulaşacak bana. Ama ulaşacak bir gün, günün gün olmadığı bir gün. Vaktin vakt olmadığı. Ânın ân olmadığı…
Her gün uyandım yeniden, yeniden, son uyanışımda Kentlerin kentinin meydanına akarken -ilk anım, ilk pıhtım, kabuğumun ilk delinişiyle-, başka bir göz, başka bir el, başka bir ayak…la adım atacağım.
Selâm yurdunda olursam, selâm, diyeceğim; olmazsam inleyeceğim. Tıpkı ney gibi inleyeceğim, hala kavuşamamış olmanın derdiyle ve ıstırabıyla…
Kavuşmanın hayalinde yüreğim, çünkü…
Yüreğimin özünde başka yarınlar var. [3]
[1] http://www.hikayeler.net/yazilar/6745/meydan-ortaya-ciktiginda/
[2] Sezai Karakoç, Meydan Ortaya Çıktığında
[3] Mevlana, Başka Yarınlar
2 Yorum
Yazan:ali yardım Tarih: Mar 1, 2011 | Reply
“ey yeşil sarıklı ulu hocalar
bunu bana öğretmediniz…
bu kesik dansa karşı
bana birşey öğretmediniz.
kadının üstün olduğu ama mutlu olamadığı günlere geldim..
bunu bana öğretmediniz…..
hükümdarın hükümranlığı için halka yalvardığı…
ama yinede eşsiz zulümler işlediği vakitlere erdim..
bunu bana öğretmediniz.
kardeşim İbrahim
bana mermer putları nasıl devireceğimi öğretmişti..
bende gün geçmez ki birini patlatmıyayım…
ama siz…
kağıtlardakini…
kelimelerdekini…
ve sözlerdekini…
nasıl sileceğimi öğretmediniz…”
Sezai Karakoç’un bu şiiri, zannediyorum 20-21 yüzyıl insanının çıplak varoluşuna dokunur. yazıyı okuduğum zaman ister istemez aklıma bu şiir geldi. “sürgün ülke”deydik galiba, hızırla geçecek saatlerin peşindeydik. herhalde Musa kadar sabırsızdık, bazen de İbrahim kadar mütevekkil. diriliş, sihirli sözcük, sürekli yaratılış ve sürekli diriliş. belki Yunus diliyle “her dem yeniden doğarız bizden kim usanası”
Nuh’un gemisini kaçıranlar taifesindeniz. Tanrı bize ilkin kelamla dokundu, o günden beri kelamın meftunu olmuş gibiyiz.
bu kadar güzel bir yazıyı, bölük pörçük tedailerime esir olup yorumlamak istemezdim, zaten beni aşar. lakin kelam bazen söz dinlemiyor.
Yazan:suzannur Tarih: Mar 1, 2011 | Reply
Aklıma, Asah Halet’i getirdi yazınız, diyor ya:
ibrâhim
içimdeki putları devir
elindeki baltayla
kırılan putların yerine
yenilerini koyan kim
…
ben ki zamansız bahçeleri kucakladım
güzeller bende kaldı
…
ibrâhim
gönlümü put sanıp kıran kim?
Her dem kırılıp, yeniden kelama sarılıyoruz doğum sanarak. Öyle bir zamandayız ki, öncekinden hüzünlü ya da umutlu değiliz aslında. Öncekinden farklı dertlerle de hemdem değiliz. Daha çok ben’iz, daha çok öteki’yiz, kimiz? Kimiz? Bunu soruyorum bugünlerde. Öteli nasıl olabilirim diye?
Anla Monna Rosa, ben öteliyim…diyor ya Karakoç, nasıl, bir de bunu bilsem, nasıl? Çok zor bir yolculuk bu.
Karakoç, çoğu kez ninni dilimde, dua, yüreğimde hüzün… Ötemde, ulaşılamayacak bir yerde. Bu yüzden özel, çok.
Kelama meftunuz, evet, ama vakti gelince, onu da terk etmeyi öğrenmemiz lazım, vakti gelince… Nefs, kelama sızıp da, kelam öteli olmaktan çıkınca, asıl yurdundan gelmeyince…
Sayın Yardım, yorumunuza çok teşekkür ederim, estağfirullah; bölük pörçük ne demek? Suretiniz siret, siretiniz nur olsun, duayla ve sevgiyle…