Sizin tacizciniz kim?

Çok konuşuldu daha çok da konuşulacağa benzer. Hüseyin Üzmez’in 14 yaşında bir kızı taciz etmekle suçlandığı davadan tartışmalı bir Adli Tıp raporu ile serbest kalması sonrasında yaptığı televizyon şovları hepimizi şaşırtıyor, sinirlendiriyor.
 
  Her türlü hukuk sistemi bir suçun sabit görülüp cezalandırılması için maddi delil, şahitler, bir takım asgari şartlar ister. Bir insanın mahkeme önünde beraat etmesi her zaman onun suçsuzluğu anlamına gelmez. Hukuk bize bir insan aksi ispat edilinceye kadar masumdur der. Bence bu mutlak anlamı ile alındığında son derece yanlış bir ifadedir. Bir insan katil, tecavüzcü, hırsız vs. olabilir ama eğer bu ispatlanamamışsa ona ceza verilemez ama bu onu masum kılmaz. Sadece mahkemesinin daha şiddetli bir güne kaldığının habercisidir. Ancak bizler yine de ispatlanmamış bir olay karşısında falanca kişi bu işi yaptı diye kesin konuşmamakla mükellefiz. Hüseyin Üzmez meselesinde de onun hala zanlı olduğunu  düşünerek “benimle beraber olan kadınlar hep iyi yerlere geldi, başlarını örttüler gibi” ağzından çıkanı kulaklarının duymadığı onca ifadesine rağmen, geçmişindeki ‘çapkınlıkları, genç kadınlara düşkünlüğü’ ile ilgili, onca arsızca sözlerine rağmen bizi rencide etse de bu ilkeyi uygulamak durumundayız.
 
            Ancak suçu tespit edilene kadar bir insanı zanlı olarak görmek o kişinin hakkaniyete uygun bir şekilde yargılanmasını talep ve takip etmemize elbette engel olmamalı. Hüseyin Üzmez’in tutuksuz yargılanmasına sebep olan adli tıp raporu bana göre iki yönden vahim. Her şeyden önce çelişkilerle dolu bir rapor. Burada mağdurun defalarca ağladığı ama gözünde yaş olmadığı, tacizi ima eden ya da en azından yalanlamayan türlü çeşit açıklamaları olmakla beraber ruh sağlığının yerinde olduğu gibi garip beyanlarla dolu. Ruh sağlığının yerinde olmasının ölçüsü acaba çocuğun artık kendini bilemeyecek kadar  akli dengesini yitirmemiş olması mıdır? Raporda belirtilen anksiyete hali ruhen bir zarar görmek anlamına gelmiyor mu? Peki bugün rapora imza verenlerin bile çocuğun tacizi red etmediğini beyan etmesine rağmen ruhen etkilenmemiş olmasını söylemeleri nasıl bir aymazlıktır. Çocuk şu ya da bu şekilde bir anksiyete hali içerisinde, tacizi inkar etmiyor, çeşitli şekillerde ima ediyor. O zaman bu yapılanın manası nedir. Bu yapılanın maalesef bir avukat arkadaşımızın anlattığına göre şöyle bir manası var; adli tıptan bu rapor olumsuz çıksa verilebilecek ceza 15 yıldan az olmamak gibi çok daha ağır bir ceza olabilecek iken şu andaki durumla suçu sabit görülürse üç yıldan sekiz yıla kadar ceza alabiliyormuş. Yani rapor çelişkileri ile sadece kafa karıştırmakla kalmıyor aynı zamanda zanlının böyle bir suç ispat edilirse çok daha ağır bir ceza alma ihtimalini de ortadan kaldırıyor.
 
            Prof. Dr. Nevzat Tarhan’ın  bu yargılama sürecine çok haklı bir başka itirazı var. Çocuğun adli tıp kurumunca mülakata alınmasını düşünen mahkeme, hukuk ya da her ne ise Hüseyin Üzmez’in de böyle bir incelemeden geçmesi gerektiğini niye düşünemiyor. Böyle olaylarda zanlının bu tür bir inceleme sonucunda eğer yaptığının sorumluluğunun farkında bir insan ise en yüksek cezanın isteneceğini söylerken bazı yaşlı insanlara has bir tür bunama halinden de bahsediyor Nevzat Tarhan. Frontal Lob Demansı ismini verdiği bu bunama türünde kişinin cinsel dürtülerine engel olamadığı, bir cins bunama hali olduğunun altını çizerek cezai müeyyide uygulanamayacağını ancak kısıtlanma halinin getirilebileceğini anlatıyor. Ve bir psikiyatrist olarak Üzmez’in televizyondaki görüntüsüne bakarak kendisinde oluşan şüpheleri beyan ediyor. Ben de gerçekten merak ediyorum 14 yaşındaki bir çocuğu defalarca görüşmeye alıp ister istemez korku ve tedirginlik içerisinde ağlarken gözündeki yaşa kadar inceleyen ‘devlet’ neden zanlıyı böyle bir tetkikten geçirmez.
 
             Öte yandan devlet kendisine karşı yapılan suçları asla affetmiyor. Bugün örgüt sempatizanı birisi bir kamu malına zarar verse cezasını doldurmadan çıkamaz ama devlet sıklıkla ‘bana’ yapılan suçlara çok lütufkar davranıyor ve affediyor. Cezaevlerinin insanların üzerinde ne gibi bir etki bıraktığının tartışması bir tarafa sanırım çoğu insan için orası bir medreseyi Yusuf değil. Pek çok tecavüz ve cinayet vakasında suçu işleyen kişilerin daha önce de bu tür suçlardan ceza aldığını ve indirimli, aflı ya da afsız biten hapislik sürecinden sonra bu olayı gerçekleştirdiğini görüyoruz. Zaten tecavüz olayını kanıtlamak çok zor. İki insan arasında geçen bu durumu eğer aradan bir süre geçmişse ve maddi bir delil kalmamışsa kanıtlanması neredeyse imkansız. Peki bugünlerde basına kasklı tecavüzcü olarak yansıyan daha önce de aynı suçtan iki kişi tarafından şikayet edildiğini ancak yine olaydan zaman geçtiği için delil bulunamadığından beraat ettiğini, sonra da 6 kız çocuğuna tecavüz ettiğini duyduğumuz zanlı hakkında ne düşünmeli. Her şeyden önce mahkeme önceki yargılamasında bu kişinin beraatine hükmederken akıllara zarar bir şekilde  mağdurun önceden de bakire olmadığı (dolayısı ile herhalde pek de inandırıcı olmadığı) gibi bir not düşüyor. Bu tecavüzcünün parmak izi, DNA sı vs. hep belli olduğu halde daha önce sabıkası olmadığı için tespit edilememiş. İki kişinin tecavüzle suçladığı ancak delil yetersizliğinden beraat eden bir kişinin emniyetteki parmak izleri de mi siliniyor anlamak mümkün değil. 
 
            Skandal haline gelmiş hukuğa basından bir başka örnek verelim: 12 Ekim 2004 te baba evine sığınan bir kadının yüzüne kezzap atan kocası mahkeme tarafından 9 yıl hapisle cezalandırılıyor. Ancak mahkeme başkanı Ahmet Ateş karara şöyle bir itiraz şerhi koyuyor. ‘Zeynep Cengiz `in eşinin görev yerine gitmemesi, eşlerin birbirine karşı göstermeleri gereken dayanışma, yardım ve özveride bulunmamasının sanıkta kızgınlık ve öfke yaratması toplumumuzda bilinen düşünce ve yaşayış tarzına göre beklenen bir durumdur. Bu nedenle de cezasından indirim yapılması gerekir. Bu durum göz önünde bulundurulmasa bile hükmolunan ceza ve tutuklukta geçen süresine göre salıverilmesi gerekir.’ Yani kadın, polis olan kocasının görev yerine gitmemekle kezzaplanmaya sebep olmuştur. Kocasının içeride yattığı süre bu suça yeterde artar bile!
 
            Yine fikri takibini yaptığımız katiliniz,tecavüzcünüz kim sorusuna bir başka örnek de 14 Şubat 2006’da Adana’da elleri çamaşır ipiyle, ağzı eşarpla bağlanarak, 5 yerinden bıçaklanmış, taciz edilerek öldürülmüş 13 yaşındaki S.G…S.G okuldaki öğretmeninin kuşkuları sonucu öğretmenine anlattıklarının ardından savcılığa suç duyurusunda bulunuyor. Çok detaylı bir şekilde eniştesinin kendisini taciz ettiğini, şiddet uyguladığını ve tehdit ettiğini anlatıyor. Aile kızlarının yalan söylediğini bu şekilde hayali şeyler uydurduğunu söyleyerek savcılıktaki şikayetini geri aldırıyor. Savcı da bu kadar detaylı bir taciz hikayesini 13 yaşında bir kızın uydurduğuna inanıyor olmalı ki konu takip edilmiyor. Sonuç 13 yaşında biten bir hayat hikayesi. İnsan düşünmeden edemiyor. Ben bir bankamatiğin camını kırsam hakkımda şikayet olmasa bile kamu davası açılır devlet bu işin peşini bırakmazdı değil mi?
 
            Benzeri bir çok örnek olmasına rağmen polis teşkilatının da zaman zaman bu meselelerdeki çaresizliği ile ilgili tek bir örnekle yetinelim. 30 Eylül 2007 de Yeni Şafakta yer alan bir habere göre
Kastamonu’da polis memuru olan Mustafa A.(40) eşi Semra A.yı tabanca ile yaralar. Yaralı eş önce polise şikayette bulunur sonra komşularının çocukların var diye ikna etmesi üzerine kazayla kendini yaralandığına dair ifade vererek şikayetini geri çeker. Ertesi günü kocası 9 ve 13 yaşındaki çocuklarının gözü önünde makas darbeleriyle kadını öldürür. Kanun reşit olan bir kişinin bu tür bir şekilde zarar görmesi durumunda davasının takip edilmesinin şikayetine bağlı olduğunu söylüyormuş. Bana aklım, fikrim, mantığım ise burada yanlış bir şeyler olduğunu bu kadar bariz bir cinayete teşebbüste farklı bir yol olması gerektiğini söylüyor.
 
            Şimdi bir grup milletvekili, kadına yönelik şiddet ile ilgili suçlarda ağırlaştırılmış cezalar verilmesi, şikayete bağlı olmaksızın dava açılması gibi bir dizi yasa teklifi getiriyor. Bence burada bir de elzem olan kurumların sorumluluklarını bilmeleri açısından bu tür davalarda ihmal, zihniyet ya da farklı sebeplerden kusuru görülen ister adli tıp, ister hakimler ya da ister polis teşkilatı gibi kişi ve kurumların da hataları için bedel ödemesi ve bunun takipçiliğini yapacak kurumların varlığının gerekliliğidir.
 
            Sonuçta dünyanın en iyi düşünülmüş yasalarını da çıkarsanız eğer bunları uygulamaya doğru düzgün geçiremiyorsanız dahası bu konuda tüm kurumlara yayılmış bir lakaytlık içerisindeyseniz  tecavüzcünüz de, katiliniz de ‘devlettir.’